Αγαπημένο μου blog πάλι εδώ,μετά από τόσο καιρό.
Ναι ξέρω σε έχω παραμελήσει αλλά δεν έχω άλλη επιλογή.
Ξέρεις...είναι πάλι περίοδος εξετάσεων.Ο ελεύθερος χρόνος μου πια
είναι ελάχιστος.*Ευτυχώς τουλάχιστον ξεμπέρδεψα με τα αγγλικά.*
Δεν έχω πια καιρό για τίποτα.Βέβαια,δεν τα παρατάω,προσπαθώ κάπου-κάπου
να ξεδίνω.Έχω την παρέα μου όμως και τα χαμόγελά τους να μου δίνουν κουράγιο.
Φυσικά και από κάτι τέτοιες στιγμές δεν θα μπορούσε να λείπει η *μουσική και το τραγούδι*.
Με ταξιδεύει με κάνει και ξεχνιέμαι.Έχω και το ποδήλατο να με βοηθάει σ' αυτό.
Ε...και εκτός απ' τα μαθήματα υπάρχουν κι άλλα πράγματα που με απασχολούν.Συναισθηματικού
περιεχομένου κυρίως.(Ε...και ποιον δεν τον απασχολεί κάτι τέτοιο).Δεν ξέρω γιατί επέστρεψες και αν αυτό θα βγει τελικά σε καλό.Ούτε χαίρομαι,αλλά και ούτε το αποφεύγω.Έχουν συμβεί πολλά μεταξύ μας, και καλά και κακά.Πίστευα και ήμουν σίγουρη πως ποτέ δε θα έδινα ΤΡΙΤΗ ευκαιρία σε κάποιον και πόσον μάλλον σε εσένα.Κι όμως το σκέφτομαι.Το σκέφτομαι γιατί θυμάμαι αυτές τις στιγμές που περάσαμε μαζί.Και ΝΑΙ τις ανακαλώ:/.Θέλω να τις ξαναζήσω αλλά φοβάμαι ότι θα έχουμε πάλι την ίδια κατάληξη.Είδα μια φράση σε ένα status που με έκανε να σκεφτώ καλύτερα έγραφε"Μερικές φορές πρέπει να ξεχνάς τι αισθάνεσαι,και αν σκέφτεσαι τι πραγματικά αξίζεις".Μυαλό και καρδιά βρίσκονται σε αντιπαραθέσεις.Ξέρω τι αξίζω,αλλά ξέρω και τι αισθάνομαι.Ναι σκέφτηκα...και θα διαλέξω την καρδιά.Δεν έχω να χάσω και τίποτα.Αξίζουν μια τελευταία προσπάθεια οι στιγμές μας και τα συναισθήματά μου. Λυπάμαι μυαλό την επόμενη φορά ίσως :P
Καληνύχτα^^
Π.Σ.: Ελπίζω εσύ να έχεις καταλήξει κάπου :$
